Poptroubadour op de barricade

Familiefeesten

Ik speel meer dan 120 keer per jaar op allerlei feesten en evenementen. Meestal zijn dit familiefeesten. Dit doe ik het liefst. Daarnaast mag ik ook wel de muziek verzorgen op een camping, op een markt, tijdens een wandel- of fietsvierdaagse, een bedrijfsfeest, bij de golf- of voetbalclub of bij een verzorgingscentrum. Hoewel ik mij primair richt op het spelen op familiefeesten, vind ik de afwisseling met andere evenementen erg leuk en inspirerend. Het is toch iedere keer weer een ander soort voorbereiding. Het publiek op een feest gedraagt zich anders dan mensen op een markt bijvoorbeeld. Het is mooi en uitdagend om aan te sluiten bij de sfeer die er bij ieder evenement gewenst is. Dat houdt mij scherp.
Soms komt er ook wel eens een heel bijzonder verzoek. Zo één waarbij ik me bij af moet vragen of ik dit wel wil en kan doen. Ik ben bijvoorbeeld weleens gevraagd voor een carnavalsfeest van een vereniging die laat was met boeken en geen carnavalsartiest meer kon vinden. Deze aanvraag heb ik in goed overleg niet aangenomen, omdat mijn repertoire hier (op een paar liedjes na) onvoldoende op aansluit. Een bont uitgedoste menigte zit op hun hos- en polonaise avond waarschijnlijk niet te wachten op een mooie ballad van Neil Young of The Eagles.

FNV?

Een bijzondere aanvraag kreeg ik ook afgelopen dinsdag 17 april. Ik werd gebeld of ik op woensdag 18 april, de dag erna dus, muziek wilde komen maken voor een actie van de FNV. De agenda op woensdag is meestal rustig en ook nu was ik op deze korte termijn beschikbaar.
Wel gingen er in een flits allerlei gedachtes door me heen. Ik kom uit een liberaal gezin. mijn vrouw Baudy heeft een rechts-christelijke achtergrond en veel affiniteit met vakbonden hebben we nooit meegekregen. Verder had ik in mijn studententijd met onze toenmalige coverband een keer mogen spelen op 1 mei, de dag van de arbeid, op een evenement georganiseerd door de PvdA. Ik heb daar toen een flinke blunder gemaakt, toen de organisatie mij vroeg “De Internationale” te spelen. “Wat voor internationale?” De ergernis was groot toen bleek dat ik geen idee had dat hier het 19e eeuwse strijdlied van de arbeidersbeweging mee bedoeld werd.

Maar goed dacht ik, laat ik eerst maar eens even luisteren naar wat precies het idee is.

Red ons pensioenstelsel

Het bleek dat er campagne gevoerd werd in het teken van “Red ons pensioenstelsel”.
“Voor hoeveel mensen mag ik muziek maken?” vroeg ik aan campagneleider Monique (niet haar echte naam). “Dat worden er zo’n 200-250”. “Dan moet ik dus mijn apparatuur meenemen, want voor een dergelijke groep rumoerige actievoerders valt een enkel gitaartje en één zanger waarschijnlijk in het niet.” “En waar gaat het plaatsvinden?” vroeg ik. “Dat is nog geheim”. “Het betreft namelijk een bezetting van een gebouw”, zo vertelde ze en dat moet tot op het laatste moment geheim blijven. Als men er voortijdig achter komt, is de kans anders groot dat de deur op slot gaat en we willen natuurlijk naar binnen.
“Ho stop” zei ik, “wacht even, bezetting? Zomaar een gebouw binnen gaan waar je niet gewenst bent? Ik ga geen illegale of onveilige dingen doen”.

“Nee, natuurlijk niet” antwoordde mijn gesprekspartner geruststellend aan de andere kant van de lijn. Zij had duidelijk wel ervaring met dergelijke acties. Geduldig vertelde ze mij dat het “bezetten van een gebouw” juridisch kon en dat er in de praktijk nooit onveilige situaties ontstaan. “Ja”, zei ik “en ik wil ook afgestemd blijven, dus als de mensen van de locatie er bezwaar tegen hebben dat ik muziek maak, dan zal ik stoppen”. Ja, dat was prima.

“En een stopcontact heb ik nodig om de apparatuur aan te sluiten”. Het bleek dat we daar niet zonder meer op konden rekenen.

Troubadour in "actie"

Ik ben, zoals wellicht al blijkt uit dit verhaal, zelf niet zo’n actievoerder. Toch begon ik wel zin te krijgen in dit avontuur, al was het alleen al om eens in een wereld te stappen, die ik gewoonweg niet ken.
“Ja, dan zal ik een aggregaat moeten huren voor de 220 Volt aansluiting”. Zo gezegd zo gedaan.
En zo zat ik de volgende ochtend met een in de haast gehuurde, naar benzine riekende aggregaat en mijn apparatuur in de auto naar Amersfoort om daar met de bus verder te reizen naar de “geheime plek”.
Het bleek dat er vanuit het hele land ruim 200 mensen (voornamelijk 65-plussers) naar Amersfoort getogen waren om deel te nemen. De buschauffeurs werden gebrieft en zo vertrokken we met 5 touring cars en stralend mooi weer naar, wat bleek, Het Bezoekerscentrum van DNB (De Nederlandsche Bank) te zijn aan het Frederiksplein in Amsterdam. De DNB zou volgens de bond te voorzichtige eisen stellen aan de pensioenfondsen. Dat zou men op deze manier laten weten.

Live muziek bij De Nederlandsche Bank

Ik had een aantal vrijwilligers toegewezen gekregen die mij zouden helpen de apparatuur en de aggregaat van de bus naar het bezoekerscentrum te krijgen. Aldus geschiedde en binnen 10 minuten was ik “ingeplugd” in de lobby van het gebouw en speelde veel Nederlandstalige verzoeknummers, vooral meezingers, voor de enthousiaste actievoerders. En wat bleek: Niet alleen de zanglustige betogers, maar ook de mensen van het Bezoekerscentrum van DNB konden de actie en de muziek wel waarderen. De sfeer was opperbest. De DNB beveiligers stonden gemoedelijk met een glimlach het geheel te aanschouwen en de telefoniste vroeg zelfs een verzoeknummer aan. Buiten werd een petitie aangeboden en na een klein uurtje werden de bussen weer opgetrommeld en gingen we weer terug naar Amersfoort.

Kortom een bijzonder avontuur, op de barricade muziek maken, dat ik als buitenstaander van binnen heb mogen meemaken.